Doll land

Wpisy

• sobota, 30 czerwca 2012

  • Patrząc obiektywnie - jest to brzydal

    Gdyby na "Joannę" od polskiej firmy "Krawal" patrzeć obiektywnie, to trzeba byłoby uznać ją za jedną z najmniej urodziwych fashion dolls. Po pierwsze - laleczkę obdarzono dziecięcą twarzą, kontrastującą z dorosłym ciałem (coś dla zboczuchów!), a po drugie, jakość makijażu, rozmieszczonego na jej buziaku woła o pomstę do nieba. Podobno lalki Krawalu malowane były ręcznie, co w jakichś sposób może tłumaczyć sprawę, o ile nakładaniem farby zajmowali się niewidomi. Możliwe, że Krawal postanowił na przykładzie lalki przybliżyć swoim klientom jakieś znane polski powiedzenie. Szkoda, że wybrał frazę: "Jedno oko na Maroko a drugie na Kaukaz"!

     

    

     

    Nawet jeśli założymy, że "spec od makijażu" naprawdę się starał, to jego wysiłki i tak poszły na marne. To dość smutne, zważywszy na to, że tak łagodny i delikatny mold zasługuje na trochę dopieszczenia.

    Ponieważ przyglądanie się buziakowi wywołuje u mnie morderczy nastój i chęć skopania komuś czterech liter, przejdźmy do reszty cielesnej powłoki Joanny. Fragmenty nie ruszone farbą (znaczy korpus) nie są takie złe. Przede wszystkim wykonano je z dość dobrej jakości tworzywa: nogi i ręce są z gumy, która do dziś dzień się "nie siepie", a korpus z twardego plastiku.

    Zarówno górne jak i dolne kończyny są zginalne. Nogi chodzą "na dwa kliknięcia" jak u Barbie:

     

    
    

     

    Za to ręce to już zupełnie inna bajka! Krawal podpatrzył chyba patent stosowany u producenta lalek Fleur i zaopatrzył Joannę w rączki, które można dowolnie układać, bo w środku umieszczono silne druty. Joanna może więc zginać łapki w łokciach, wziąć się pod boki, podrapać po głowie, a nawet zawinąć ramiona jak precelki, co widać na poniższej fotografii. Po co jej ta umiejętność - nie mam pojęcia, ale muszę przyznać że lala po przyjęciu tak awangardowej pozy wygląda dość malowniczo i przerażająco zarazem.

    
    

    

     

    Po rozprostowaniu rączek ciało wraca do "normalności" i lala wcale wdzięcznie pozuje.

    
    

    
    

     

    Czy zwróciliście uwagę na długość włosów Joanny? - bo ja tak! Rozpuszczone sięgają jej aż do kostek, tak więc można przypuszczać, że laleczka to jakaś polska Roszpunka :)

    
    

    Włosy są całkiem niezłej jakości - po umyciu i rozczesaniu zaczęły się równo układać  i ładnie błyszczeć. Byłyby wprost idealne, gdyby wszywano je nieco gęściej, tak, aby między poszczególnymi kępkami nie ziały bardzo widoczne odstępy.

    
    

    

     

    Charakterystyczną cechą laleczki jest markowanie. Na ciele znajduje się tylko jedno logo, wskazujące na jej pochodzenie. Jest to "twarz wesołego przedszkolaka" wybita na plecach:

     

    
    

     

    Dziwna dziewczyna z tej Joanny. Choć ma zadatki na ładną kobitkę, to z nich nie korzysta. Ale i tak miło jest mieć świadomość, że istnieje jedna, jedyna polska "fashion doll". I nawet jeśli nie należy do najpiękniejszych, to jej wartość jest wysoka - bo sentymentalna.
    

    Szczegóły wpisu

    Komentarze:

    (9) Pokaż komentarze do wpisu „Patrząc obiektywnie - jest to brzydal”

    Tagi:

    brak

    Kategoria:

    • Lalki

    Autor(ka):

    stary_zgred1

    Czas publikacji:

    sobota, 30 czerwca 2012 15:00

    Opcje

    • Przejdź do wpisu „Patrząc obiektywnie - jest to brzydal”
    • Dodaj komentarz do wpisu „Patrząc obiektywnie - jest to brzydal” i/lub któregoś z (9) komentarzy

• piątek, 08 czerwca 2012

  • Potwory, duchy i demony

    Kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką, to strasznie fascynowały mnie horrory. Filmy grozy były tym bardziej pociągające, że zakazane przez rodziców. W domu oglądać ich nie mogłam, bo dostęp do telewizora był w godzinach wieczornych bardzo ograniczony (szklane okienko okupował tata), a że nie mieliśmy magnetowidu, więc odpadało oglądanie "strasznych kaset" z wypożyczalni wideo. Seanse mogłam nadrabiać wyłącznie na wieczorkach u koleżanek i kolegów, którzy (o szczęśliwcy!) mieli bardziej wyrozumiałych rodziców i odpowiedni sprzęt :)

    
    

     

    

     

    Tak wyglądał wypasiony sprzęcior z czasów mojej młodości (zdjęcie z sieci)

    
    

    Do dziś pamiętam potężne wrażenie, jakie zrobiły na mnie filmy "Egzorcysta" i "Omen". Oba wprowadzały tematykę opętania diabelskiego, które tak silnie zawładnęło moją wyobraźnią, że blisko przez miesiąc po obejrzeniu tych produkcji miałam problemy z zasypianiem. Bałam się, że w nocy zaatakuje mnie demon i przejmie kontrolę nad moim ciałem. Rodzice zaobserwowali w tym czasie dość dziwne u mnie zainteresowanie sprawami religii i wzrost pobożności. Nie wiedzieli, biedni, że ich strachliwa córka każdego wieczora drży przed wizytą okropnego pana z rogami i ogonem, który został powołany na świat po to, by szerzyć na nim zło.

    
    

    Na szczęście trauma po obejrzeniu "diabelskich" filmów minęła w miarę bezboleśnie. Niestety, przykre doświadczenie nie odstraszyło mnie od oglądania kolejnych arcydzieł grozy, w których aż roiło się od krwiożerczych potworów i straszydeł. Przewinęli się wśród nich Freddy Kruger, okropny klaun z filmu "To", Candyman i Leatherface.

    
    

    Wszystkie te potwory, wyjątkowo paskudne z wyglądu i charakteru, już od dawna czekają, bym wyciągnęła z szafy stare kasety wideo i odpaliła je na jakimś prehistorycznym odtwarzaczu, a ja - zamiast się nimi zająć, cieszę się z obecności zupełnie niefilmowego monstrum, które należy do świata Mattel.

     

    Potwór, oglądany na golasa, wygląda tak:

    

     

    Choć jego kształty są po kobiecemu opływowe, to bez dwóch zdań, brzydactwo do zwyczajnych plastikowych ślicznotek nie należy. "Buziak", odhumanizowany i pozbawiony oczu  wydaje się przejawiać krwiożercze skłonności :D

    
    

    

     

    

     

    Paskudztwo, prawda? Na szczęście to okropieństwo można zakryć naciąganą "skórką", której nie powstydziłby się sam Hannibal Lecter:

     

    
    

     

    Choć przedstawione wyżej zdjęcia nie wyglądają szczególnie zachęcająco, to po złożeniu korpusu i "skórki" do kupki powstaje całkiem ciekawe dziewczątko - czyli Kissing Barbie.

    
    

     

    Na moje oko buziak wygląda jak połączenie superstara z laleczką typu "Steffi"

     

    Dziś jeszcze nie pokażę jej Wam w całej okazałości, bo panienka wymaga intensywnej regeneracji i napraw. Myślę jednak, że za jakiś czas, gdy uda mi się odmalować trochę jej pyszczek i zdobyć nowe ciało, to powróci ona na bloga, by pochwalić się odzyskaną uroda. Na razie pozwolę sobie zaprezentować jedynie zdjęcie zastępcze. Tak "Kissing Barbie" powinna wyglądać po naprawach:

     

    

     

    Trzymajcie, proszę, kciuki za powodzenie operacji :)

    Szczegóły wpisu

    Komentarze:

    (22) Pokaż komentarze do wpisu „Potwory, duchy i demony”

    Tagi:

    brak

    Autor(ka):

    stary_zgred1

    Czas publikacji:

    piątek, 08 czerwca 2012 18:55

    Opcje

    • Przejdź do wpisu „Potwory, duchy i demony”
    • Dodaj komentarz do wpisu „Potwory, duchy i demony” i/lub któregoś z (22) komentarzy